Monday, April 11, 2011
Sunday, April 10, 2011
ഈയാം പാറ്റകള്‍ ...
മാറാല പിടിച്ചു മുകള്‍ഭാഗത്ത്‌ ചെറിയ കറുപ്പ് പടര്‍ന്നു തുടങ്ങിയ ബള്‍ബിന്‍ ചില്ലുകള്‍ കുത്തിപ്പൊളിച്ചു കൊണ്ടു വരുന്ന അരണ്ട പ്രകാശം അവിടെങ്ങും ഒരു മങ്ങിയ മഞ്ഞ വെളിച്ചം പരത്തി ...
ടെറ്റോളിന്റെയും, പിന്നെ പണ്ട് പനി വരുമ്പോള്‍ കുടിക്കേണ്ടി വരുന്ന കൈപ്പുള്ള ചുവന്ന മരുന്നിന്‍റെയും മണം മൂക്കിലേയ്ക്ക് അടിച്ചു കയറിയപ്പോള്‍ ഞാനും ഒരു രോഗിയായി മാറിയത് പോലെ തോന്നി ...
ചാരി ഇരിക്കുമ്പോള്‍ മുതുകു വേദനിക്കുന്ന തടി കൊണ്ട് നിര്‍മിച്ച പഴയ ബെഞ്ചില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ ഒതുക്കി വെച്ച നൊമ്പരങ്ങളുടെ ഭാണ്ടക്കെട്ടിന്റെ ചരട് അഴിഞ്ഞു വീഴുകയായിരുന്നു...
ഓരോ തവണ കഴിയുമ്പോഴും കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്ന മുടിയിഴകള്‍കൊപ്പം അവന്‍റെ ഉന്മേഷവും കുറഞ്ഞു വരുന്നത് വ്യക്തമാകുന്നുണ്ട്, എങ്കിലും അവനോടു പറയും എല്ലാം വേഗം ഭേദമാകും എന്നിട്ട് വേണം നമുക്ക് ടൂര്‍ പോകാന്‍, സൈക്കിള്‍ വാങ്ങിക്കാന്‍ എന്നൊക്കെ, അപ്പോഴേയ്ക്കും എന്‍റെ കൈ അവന്‍റെ തലയില്‍ പതുക്കെ തലോടുന്നുണ്ടാവും.
അച്ഛന്റെ കൈകളെന്റെ നെറുകയില്‍ തഴുകുമ്പോളെന്റെ കണ്ണുകള്‍ താനേ അടഞ്ഞു പോകാറുള്ളത് ഓര്‍ത്തു, വടി കൊണ്ട് തല്ലില്ലെങ്കിലും കണ്ണുരുട്ടിക്കാണിച്ചു ഒന്ന് വഴക്ക് പറഞ്ഞാല്‍ സഹിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരിക്കും വിഷമം....
എന്നാല്‍ ഞൊടിയിട കൊണ്ടത് ആ വിഷമം തൂത്തുമാറ്റാന്‍ കെല്‍പ്പുള്ളതായിരുന്നു അച്ഛന്റെ ആ ചൂടു തലോടല്‍,അതിന്‍റെ വിലയറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അവന് ആ തലോടല്‍ ഞാന്‍ ഇട തടവില്ലാതെ നല്‍കി പോന്നു...
അഞ്ചു വര്‍ഷം കാത്തിരുന്നു കിട്ടിയ മകന്‍....തന്നതും ദൈവം വിളിക്കുന്നതും ദൈവം ...
കൈത്തണ്ടയില്‍ വന്നു വീണത്‌ എന്താണെന്നു നോക്കിയപ്പോഴാണ് കണ്ടത്‌... ഒരു കുഞ്ഞ് ഈയാംപാറ്റ...
ദൈവം കനിഞ്ഞു നല്‍കിയ ജീവിതം എന്തിനോ വേണ്ടി ആത്മഹുതി ചെയ്തു തീര്‍ക്കുന്ന ഈയാം പാറ്റകള്‍ ...അതും ദൈവ നിശ്ചയം...
മറ്റൊരു ഈയാം പാറ്റയെ പോല്‍ നഴ്സിന്‍റെ കൈ പിടിച്ചു മന്ദം മന്ദം നടന്നു വന്ന അവനെ കണ്ടപ്പോള്‍ കരയാതിരിക്കാന്‍ നന്നേ പാട് പെടേണ്ടി വന്നു...
കൈ തണ്ടയില്‍ നിന്നും പതുക്കെ ഈയാം പാറ്റയെ തട്ടിക്കളഞ്ഞു ...അവനെ എടുത്തു മടിയിലിരുത്തി തലയില്‍ തടവി ഒരു മുത്തം കൊടുത്തപ്പോഴെയ്ക്കും കണ്ണുകള്‍ ഈറനണിഞ്ഞിരുന്നു ...
അപ്പോഴും കുറെയേറെ ഈയാം പാറ്റകള്‍ ആ മഞ്ഞ ബള്‍ബില്‍ തല തല്ലിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു...
ദൈവത്തിന്റെ വിളി ആ മഞ്ഞ ബള്‍ബിലൂടെ ഈയാംപാറ്റകളുടെ കുഞ്ഞു കാതുകളില്‍ തുളച്ചു കയറുന്നുണ്ടാവണം
എല്ലാം ദൈവ നിശ്ചയം.... :((
ടെറ്റോളിന്റെയും, പിന്നെ പണ്ട് പനി വരുമ്പോള്‍ കുടിക്കേണ്ടി വരുന്ന കൈപ്പുള്ള ചുവന്ന മരുന്നിന്‍റെയും മണം മൂക്കിലേയ്ക്ക് അടിച്ചു കയറിയപ്പോള്‍ ഞാനും ഒരു രോഗിയായി മാറിയത് പോലെ തോന്നി ...
ചാരി ഇരിക്കുമ്പോള്‍ മുതുകു വേദനിക്കുന്ന തടി കൊണ്ട് നിര്‍മിച്ച പഴയ ബെഞ്ചില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ ഒതുക്കി വെച്ച നൊമ്പരങ്ങളുടെ ഭാണ്ടക്കെട്ടിന്റെ ചരട് അഴിഞ്ഞു വീഴുകയായിരുന്നു...
ഓരോ തവണ കഴിയുമ്പോഴും കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്ന മുടിയിഴകള്‍കൊപ്പം അവന്‍റെ ഉന്മേഷവും കുറഞ്ഞു വരുന്നത് വ്യക്തമാകുന്നുണ്ട്, എങ്കിലും അവനോടു പറയും എല്ലാം വേഗം ഭേദമാകും എന്നിട്ട് വേണം നമുക്ക് ടൂര്‍ പോകാന്‍, സൈക്കിള്‍ വാങ്ങിക്കാന്‍ എന്നൊക്കെ, അപ്പോഴേയ്ക്കും എന്‍റെ കൈ അവന്‍റെ തലയില്‍ പതുക്കെ തലോടുന്നുണ്ടാവും.
അച്ഛന്റെ കൈകളെന്റെ നെറുകയില്‍ തഴുകുമ്പോളെന്റെ കണ്ണുകള്‍ താനേ അടഞ്ഞു പോകാറുള്ളത് ഓര്‍ത്തു, വടി കൊണ്ട് തല്ലില്ലെങ്കിലും കണ്ണുരുട്ടിക്കാണിച്ചു ഒന്ന് വഴക്ക് പറഞ്ഞാല്‍ സഹിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരിക്കും വിഷമം....
എന്നാല്‍ ഞൊടിയിട കൊണ്ടത് ആ വിഷമം തൂത്തുമാറ്റാന്‍ കെല്‍പ്പുള്ളതായിരുന്നു അച്ഛന്റെ ആ ചൂടു തലോടല്‍,അതിന്‍റെ വിലയറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അവന് ആ തലോടല്‍ ഞാന്‍ ഇട തടവില്ലാതെ നല്‍കി പോന്നു...
അഞ്ചു വര്‍ഷം കാത്തിരുന്നു കിട്ടിയ മകന്‍....തന്നതും ദൈവം വിളിക്കുന്നതും ദൈവം ...
കൈത്തണ്ടയില്‍ വന്നു വീണത്‌ എന്താണെന്നു നോക്കിയപ്പോഴാണ് കണ്ടത്‌... ഒരു കുഞ്ഞ് ഈയാംപാറ്റ...
ദൈവം കനിഞ്ഞു നല്‍കിയ ജീവിതം എന്തിനോ വേണ്ടി ആത്മഹുതി ചെയ്തു തീര്‍ക്കുന്ന ഈയാം പാറ്റകള്‍ ...അതും ദൈവ നിശ്ചയം...
മറ്റൊരു ഈയാം പാറ്റയെ പോല്‍ നഴ്സിന്‍റെ കൈ പിടിച്ചു മന്ദം മന്ദം നടന്നു വന്ന അവനെ കണ്ടപ്പോള്‍ കരയാതിരിക്കാന്‍ നന്നേ പാട് പെടേണ്ടി വന്നു...
കൈ തണ്ടയില്‍ നിന്നും പതുക്കെ ഈയാം പാറ്റയെ തട്ടിക്കളഞ്ഞു ...അവനെ എടുത്തു മടിയിലിരുത്തി തലയില്‍ തടവി ഒരു മുത്തം കൊടുത്തപ്പോഴെയ്ക്കും കണ്ണുകള്‍ ഈറനണിഞ്ഞിരുന്നു ...
അപ്പോഴും കുറെയേറെ ഈയാം പാറ്റകള്‍ ആ മഞ്ഞ ബള്‍ബില്‍ തല തല്ലിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു...
ദൈവത്തിന്റെ വിളി ആ മഞ്ഞ ബള്‍ബിലൂടെ ഈയാംപാറ്റകളുടെ കുഞ്ഞു കാതുകളില്‍ തുളച്ചു കയറുന്നുണ്ടാവണം
എല്ലാം ദൈവ നിശ്ചയം.... :((
Subscribe to:
Posts (Atom)
Monday, April 11, 2011
Sunday, April 10, 2011
ഈയാം പാറ്റകള്‍ ...
മാറാല പിടിച്ചു മുകള്‍ഭാഗത്ത്‌ ചെറിയ കറുപ്പ് പടര്‍ന്നു തുടങ്ങിയ ബള്‍ബിന്‍ ചില്ലുകള്‍ കുത്തിപ്പൊളിച്ചു കൊണ്ടു വരുന്ന അരണ്ട പ്രകാശം അവിടെങ്ങും ഒരു മങ്ങിയ മഞ്ഞ വെളിച്ചം പരത്തി ...
ടെറ്റോളിന്റെയും, പിന്നെ പണ്ട് പനി വരുമ്പോള്‍ കുടിക്കേണ്ടി വരുന്ന കൈപ്പുള്ള ചുവന്ന മരുന്നിന്‍റെയും മണം മൂക്കിലേയ്ക്ക് അടിച്ചു കയറിയപ്പോള്‍ ഞാനും ഒരു രോഗിയായി മാറിയത് പോലെ തോന്നി ...
ചാരി ഇരിക്കുമ്പോള്‍ മുതുകു വേദനിക്കുന്ന തടി കൊണ്ട് നിര്‍മിച്ച പഴയ ബെഞ്ചില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ ഒതുക്കി വെച്ച നൊമ്പരങ്ങളുടെ ഭാണ്ടക്കെട്ടിന്റെ ചരട് അഴിഞ്ഞു വീഴുകയായിരുന്നു...
ഓരോ തവണ കഴിയുമ്പോഴും കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്ന മുടിയിഴകള്‍കൊപ്പം അവന്‍റെ ഉന്മേഷവും കുറഞ്ഞു വരുന്നത് വ്യക്തമാകുന്നുണ്ട്, എങ്കിലും അവനോടു പറയും എല്ലാം വേഗം ഭേദമാകും എന്നിട്ട് വേണം നമുക്ക് ടൂര്‍ പോകാന്‍, സൈക്കിള്‍ വാങ്ങിക്കാന്‍ എന്നൊക്കെ, അപ്പോഴേയ്ക്കും എന്‍റെ കൈ അവന്‍റെ തലയില്‍ പതുക്കെ തലോടുന്നുണ്ടാവും.
അച്ഛന്റെ കൈകളെന്റെ നെറുകയില്‍ തഴുകുമ്പോളെന്റെ കണ്ണുകള്‍ താനേ അടഞ്ഞു പോകാറുള്ളത് ഓര്‍ത്തു, വടി കൊണ്ട് തല്ലില്ലെങ്കിലും കണ്ണുരുട്ടിക്കാണിച്ചു ഒന്ന് വഴക്ക് പറഞ്ഞാല്‍ സഹിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരിക്കും വിഷമം....
എന്നാല്‍ ഞൊടിയിട കൊണ്ടത് ആ വിഷമം തൂത്തുമാറ്റാന്‍ കെല്‍പ്പുള്ളതായിരുന്നു അച്ഛന്റെ ആ ചൂടു തലോടല്‍,അതിന്‍റെ വിലയറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അവന് ആ തലോടല്‍ ഞാന്‍ ഇട തടവില്ലാതെ നല്‍കി പോന്നു...
അഞ്ചു വര്‍ഷം കാത്തിരുന്നു കിട്ടിയ മകന്‍....തന്നതും ദൈവം വിളിക്കുന്നതും ദൈവം ...
കൈത്തണ്ടയില്‍ വന്നു വീണത്‌ എന്താണെന്നു നോക്കിയപ്പോഴാണ് കണ്ടത്‌... ഒരു കുഞ്ഞ് ഈയാംപാറ്റ...
ദൈവം കനിഞ്ഞു നല്‍കിയ ജീവിതം എന്തിനോ വേണ്ടി ആത്മഹുതി ചെയ്തു തീര്‍ക്കുന്ന ഈയാം പാറ്റകള്‍ ...അതും ദൈവ നിശ്ചയം...
മറ്റൊരു ഈയാം പാറ്റയെ പോല്‍ നഴ്സിന്‍റെ കൈ പിടിച്ചു മന്ദം മന്ദം നടന്നു വന്ന അവനെ കണ്ടപ്പോള്‍ കരയാതിരിക്കാന്‍ നന്നേ പാട് പെടേണ്ടി വന്നു...
കൈ തണ്ടയില്‍ നിന്നും പതുക്കെ ഈയാം പാറ്റയെ തട്ടിക്കളഞ്ഞു ...അവനെ എടുത്തു മടിയിലിരുത്തി തലയില്‍ തടവി ഒരു മുത്തം കൊടുത്തപ്പോഴെയ്ക്കും കണ്ണുകള്‍ ഈറനണിഞ്ഞിരുന്നു ...
അപ്പോഴും കുറെയേറെ ഈയാം പാറ്റകള്‍ ആ മഞ്ഞ ബള്‍ബില്‍ തല തല്ലിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു...
ദൈവത്തിന്റെ വിളി ആ മഞ്ഞ ബള്‍ബിലൂടെ ഈയാംപാറ്റകളുടെ കുഞ്ഞു കാതുകളില്‍ തുളച്ചു കയറുന്നുണ്ടാവണം
എല്ലാം ദൈവ നിശ്ചയം.... :((
ടെറ്റോളിന്റെയും, പിന്നെ പണ്ട് പനി വരുമ്പോള്‍ കുടിക്കേണ്ടി വരുന്ന കൈപ്പുള്ള ചുവന്ന മരുന്നിന്‍റെയും മണം മൂക്കിലേയ്ക്ക് അടിച്ചു കയറിയപ്പോള്‍ ഞാനും ഒരു രോഗിയായി മാറിയത് പോലെ തോന്നി ...
ചാരി ഇരിക്കുമ്പോള്‍ മുതുകു വേദനിക്കുന്ന തടി കൊണ്ട് നിര്‍മിച്ച പഴയ ബെഞ്ചില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ ഒതുക്കി വെച്ച നൊമ്പരങ്ങളുടെ ഭാണ്ടക്കെട്ടിന്റെ ചരട് അഴിഞ്ഞു വീഴുകയായിരുന്നു...
ഓരോ തവണ കഴിയുമ്പോഴും കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്ന മുടിയിഴകള്‍കൊപ്പം അവന്‍റെ ഉന്മേഷവും കുറഞ്ഞു വരുന്നത് വ്യക്തമാകുന്നുണ്ട്, എങ്കിലും അവനോടു പറയും എല്ലാം വേഗം ഭേദമാകും എന്നിട്ട് വേണം നമുക്ക് ടൂര്‍ പോകാന്‍, സൈക്കിള്‍ വാങ്ങിക്കാന്‍ എന്നൊക്കെ, അപ്പോഴേയ്ക്കും എന്‍റെ കൈ അവന്‍റെ തലയില്‍ പതുക്കെ തലോടുന്നുണ്ടാവും.
അച്ഛന്റെ കൈകളെന്റെ നെറുകയില്‍ തഴുകുമ്പോളെന്റെ കണ്ണുകള്‍ താനേ അടഞ്ഞു പോകാറുള്ളത് ഓര്‍ത്തു, വടി കൊണ്ട് തല്ലില്ലെങ്കിലും കണ്ണുരുട്ടിക്കാണിച്ചു ഒന്ന് വഴക്ക് പറഞ്ഞാല്‍ സഹിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരിക്കും വിഷമം....
എന്നാല്‍ ഞൊടിയിട കൊണ്ടത് ആ വിഷമം തൂത്തുമാറ്റാന്‍ കെല്‍പ്പുള്ളതായിരുന്നു അച്ഛന്റെ ആ ചൂടു തലോടല്‍,അതിന്‍റെ വിലയറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അവന് ആ തലോടല്‍ ഞാന്‍ ഇട തടവില്ലാതെ നല്‍കി പോന്നു...
അഞ്ചു വര്‍ഷം കാത്തിരുന്നു കിട്ടിയ മകന്‍....തന്നതും ദൈവം വിളിക്കുന്നതും ദൈവം ...
കൈത്തണ്ടയില്‍ വന്നു വീണത്‌ എന്താണെന്നു നോക്കിയപ്പോഴാണ് കണ്ടത്‌... ഒരു കുഞ്ഞ് ഈയാംപാറ്റ...
ദൈവം കനിഞ്ഞു നല്‍കിയ ജീവിതം എന്തിനോ വേണ്ടി ആത്മഹുതി ചെയ്തു തീര്‍ക്കുന്ന ഈയാം പാറ്റകള്‍ ...അതും ദൈവ നിശ്ചയം...
മറ്റൊരു ഈയാം പാറ്റയെ പോല്‍ നഴ്സിന്‍റെ കൈ പിടിച്ചു മന്ദം മന്ദം നടന്നു വന്ന അവനെ കണ്ടപ്പോള്‍ കരയാതിരിക്കാന്‍ നന്നേ പാട് പെടേണ്ടി വന്നു...
കൈ തണ്ടയില്‍ നിന്നും പതുക്കെ ഈയാം പാറ്റയെ തട്ടിക്കളഞ്ഞു ...അവനെ എടുത്തു മടിയിലിരുത്തി തലയില്‍ തടവി ഒരു മുത്തം കൊടുത്തപ്പോഴെയ്ക്കും കണ്ണുകള്‍ ഈറനണിഞ്ഞിരുന്നു ...
അപ്പോഴും കുറെയേറെ ഈയാം പാറ്റകള്‍ ആ മഞ്ഞ ബള്‍ബില്‍ തല തല്ലിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു...
ദൈവത്തിന്റെ വിളി ആ മഞ്ഞ ബള്‍ബിലൂടെ ഈയാംപാറ്റകളുടെ കുഞ്ഞു കാതുകളില്‍ തുളച്ചു കയറുന്നുണ്ടാവണം
എല്ലാം ദൈവ നിശ്ചയം.... :((
Subscribe to:
Posts (Atom)