إيش هاذا ( ഇഷ്ഹാഥ )
ദിവസങ്ങള്‍ എണ്ണിയെണ്ണി കാത്തിരുന്നു കിട്ടിയ അവധിക്കു നാട്ടിലേയ്ക്ക് പോകുവാന്‍ ജിദ്ധ ഏയര്പോര്ട്ടില്‍ ചെന്നിറങ്ങിയപ്പോള്‍ അന്തം വിട്ടു കുന്തവും വിഴുങ്ങി,
കാരണം, പെരുന്നാളിന് ഇനി 2 ദിവസം കൂടിയേ ഉള്ളു അതുകൊണ്ടാവാം എയര്‍പോര്‍ട്ടിലാണെങ്കില്‍ നിന്ന് തിരിയാന്‍ സ്ഥലമില്ല. ഏതോ ഫ്ലൈറ്റ് വൈകിയതിനാല്‍ പക്കിസ്ഥാനികളുടെ നീണ്ട നിര തന്നെ കാണാം, കുറച്ചു പേര്‍ കസേരകളില്‍ ഇരുന്നുറങ്ങുന്നു ചിലര്‍ നിലത്തും.
22 ഉം 20 ഉം ഒക്കെ അളന്നു ക്രിത്യമാക്കിയ ലഗ്ഗേജുമൊക്കെയായി പോകുന്ന നമ്മളും, സൗദി അറേബ്യയെ മടക്കി കുത്തി പെട്ടിയില്‍ കേറ്റിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന പാക്കിസ്താനികളും. ഒരുവിധം കൌണ്ടര്‍ കണ്ടു പിടിച്ചു , ചെക്ക്‌ ഇന്‍ ചെയ്യാന്‍ ഇനിയും സമയം ഉണ്ട്, നോയമ്പ് ആയതിനാല്‍ സ്മോക്കിംഗ് റൂം എല്ലാം അടച്ചിട്ടിരിയ്ക്കുന്നു . ലഗ്ഗേജു ഒരു സ്ഥലത്ത് ഒതുക്കി വെച്ച് ഒരിടത്ത് ഒരു വിധേനെ ഇരിയ്ക്കാന്‍ സ്ഥലം ഒപ്പിച്ചു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോ ഒരു പ്രശ്നം മറ്റൊന്നുമല്ല മുള്ളാന്‍ മുട്ടുന്നു സഹിച്ചിരിക്കുക തന്നെ അല്ലാതെന്തു ചെയ്യാന്‍.
ഫ്ലയിടില്‍ കയറി വിശാലമായി ഒഴിക്കാം. പക്ഷേ നടക്കുന്നില്ല പ്രശ്നം വഷളാകുന്നു. എഴുന്നേറ്റു പോയാല്‍ വരുമ്പോള്‍ ഇരിയ്ക്കാന്‍ സ്ഥലം ഉണ്ടാവില്ല അതുറപ്പാണ് എന്തായാലും വേണ്ടില്ല . അവിടെങ്ങാനും വൃത്തികേടാക്കിയാല്‍ അതിനു വേറെ ഫൈന്‍ കൊടുക്കേണ്ടി വരും.
കറങ്ങിതിരിഞ്ഞു ഒരുവിധം ടോയിലെടിന്റെ മുന്നിലെത്തി. ഹോ ആശ്വാസം അകത്തേയ്ക്ക് കേറിചെന്നതും ഒരു അലര്‍ച്ച " إيش هاذا " ഇഷ്ഹാഥ ! (ആരാടാ ? എന്താടാ നിനക്ക് വേണ്ടത് ?) പര്‍ദയിട്ട ഒരു ആജാനബാഹു സൗദി പെണ്ണുമ്പിള്ള ( ആന വിരണ്ടാല്‍ എങ്ങനെ നില്‍ക്കുമോ അതു പോലെ തോന്നി എനിയ്ക്ക് ) ഒരു കുട്ടിയാനയെപോലെയുണ്ട് അവര്‍ . കണ്ട പാടെ കാണാത്ത പാട് ഞാന്‍ ഷോക്കടിച്ച പോലെ പിന്നോക്കം ചാടി.
ആപത്തൊന്നും കൂടാതെ വെളിയിലിറങ്ങി ആരുടെ മുഖത്തേയ്ക്കും നോക്കാതെ 100 /120 ഒരു നടത്തം. ജീവിതത്തില്‍ ഇന്ന് വരെ ഇത്രയും സ്പീഡില്‍ ഞാന്‍ നടന്നിട്ടില്ല.
ഒടുവില്‍ കറങ്ങി തിരിഞ്ഞു ഇരുന്നിടത്ത് വന്നപ്പോള്‍ ചെക്ക്‌ ഇന്‍ ചെയ്യാന്‍ സമയവും ആയി. ഫ്ലയിടില്‍ കയറി വിശാലമായി മുള്ളിയപ്പോ എനിക്കുറപ്പായി ഞാന്‍ ഇതും ഒരു ബ്ലോഗാക്കുമെന്നു.
എന്റെ പോന്നു സുഹൃത്തുക്കളെ നേരെ ചൊവ്വേ സൈന്‍ബോര്‍ഡുകള്‍ നോക്കി മാത്രമേ ടോയിലെടുകളില്‍ കയറാവു കേട്ടോ. അല്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങളും ബ്ലോഗ്‌ എഴുതേണ്ടി വരും.
ശുഭം ...
إيش هاذا ( ഇഷ്ഹാഥ )
ദിവസങ്ങള്‍ എണ്ണിയെണ്ണി കാത്തിരുന്നു കിട്ടിയ അവധിക്കു നാട്ടിലേയ്ക്ക് പോകുവാന്‍ ജിദ്ധ ഏയര്പോര്ട്ടില്‍ ചെന്നിറങ്ങിയപ്പോള്‍ അന്തം വിട്ടു കുന്തവും വിഴുങ്ങി,
കാരണം, പെരുന്നാളിന് ഇനി 2 ദിവസം കൂടിയേ ഉള്ളു അതുകൊണ്ടാവാം എയര്‍പോര്‍ട്ടിലാണെങ്കില്‍ നിന്ന് തിരിയാന്‍ സ്ഥലമില്ല. ഏതോ ഫ്ലൈറ്റ് വൈകിയതിനാല്‍ പക്കിസ്ഥാനികളുടെ നീണ്ട നിര തന്നെ കാണാം, കുറച്ചു പേര്‍ കസേരകളില്‍ ഇരുന്നുറങ്ങുന്നു ചിലര്‍ നിലത്തും.
22 ഉം 20 ഉം ഒക്കെ അളന്നു ക്രിത്യമാക്കിയ ലഗ്ഗേജുമൊക്കെയായി പോകുന്ന നമ്മളും, സൗദി അറേബ്യയെ മടക്കി കുത്തി പെട്ടിയില്‍ കേറ്റിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന പാക്കിസ്താനികളും. ഒരുവിധം കൌണ്ടര്‍ കണ്ടു പിടിച്ചു , ചെക്ക്‌ ഇന്‍ ചെയ്യാന്‍ ഇനിയും സമയം ഉണ്ട്, നോയമ്പ് ആയതിനാല്‍ സ്മോക്കിംഗ് റൂം എല്ലാം അടച്ചിട്ടിരിയ്ക്കുന്നു . ലഗ്ഗേജു ഒരു സ്ഥലത്ത് ഒതുക്കി വെച്ച് ഒരിടത്ത് ഒരു വിധേനെ ഇരിയ്ക്കാന്‍ സ്ഥലം ഒപ്പിച്ചു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോ ഒരു പ്രശ്നം മറ്റൊന്നുമല്ല മുള്ളാന്‍ മുട്ടുന്നു സഹിച്ചിരിക്കുക തന്നെ അല്ലാതെന്തു ചെയ്യാന്‍.
ഫ്ലയിടില്‍ കയറി വിശാലമായി ഒഴിക്കാം. പക്ഷേ നടക്കുന്നില്ല പ്രശ്നം വഷളാകുന്നു. എഴുന്നേറ്റു പോയാല്‍ വരുമ്പോള്‍ ഇരിയ്ക്കാന്‍ സ്ഥലം ഉണ്ടാവില്ല അതുറപ്പാണ് എന്തായാലും വേണ്ടില്ല . അവിടെങ്ങാനും വൃത്തികേടാക്കിയാല്‍ അതിനു വേറെ ഫൈന്‍ കൊടുക്കേണ്ടി വരും.
കറങ്ങിതിരിഞ്ഞു ഒരുവിധം ടോയിലെടിന്റെ മുന്നിലെത്തി. ഹോ ആശ്വാസം അകത്തേയ്ക്ക് കേറിചെന്നതും ഒരു അലര്‍ച്ച " إيش هاذا " ഇഷ്ഹാഥ ! (ആരാടാ ? എന്താടാ നിനക്ക് വേണ്ടത് ?) പര്‍ദയിട്ട ഒരു ആജാനബാഹു സൗദി പെണ്ണുമ്പിള്ള ( ആന വിരണ്ടാല്‍ എങ്ങനെ നില്‍ക്കുമോ അതു പോലെ തോന്നി എനിയ്ക്ക് ) ഒരു കുട്ടിയാനയെപോലെയുണ്ട് അവര്‍ . കണ്ട പാടെ കാണാത്ത പാട് ഞാന്‍ ഷോക്കടിച്ച പോലെ പിന്നോക്കം ചാടി.
ആപത്തൊന്നും കൂടാതെ വെളിയിലിറങ്ങി ആരുടെ മുഖത്തേയ്ക്കും നോക്കാതെ 100 /120 ഒരു നടത്തം. ജീവിതത്തില്‍ ഇന്ന് വരെ ഇത്രയും സ്പീഡില്‍ ഞാന്‍ നടന്നിട്ടില്ല.
ഒടുവില്‍ കറങ്ങി തിരിഞ്ഞു ഇരുന്നിടത്ത് വന്നപ്പോള്‍ ചെക്ക്‌ ഇന്‍ ചെയ്യാന്‍ സമയവും ആയി. ഫ്ലയിടില്‍ കയറി വിശാലമായി മുള്ളിയപ്പോ എനിക്കുറപ്പായി ഞാന്‍ ഇതും ഒരു ബ്ലോഗാക്കുമെന്നു.
എന്റെ പോന്നു സുഹൃത്തുക്കളെ നേരെ ചൊവ്വേ സൈന്‍ബോര്‍ഡുകള്‍ നോക്കി മാത്രമേ ടോയിലെടുകളില്‍ കയറാവു കേട്ടോ. അല്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങളും ബ്ലോഗ്‌ എഴുതേണ്ടി വരും.
ശുഭം ...
No comments:
Post a Comment